Την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός, μνείαν ποιούμεθα. Αυτό είναι το συναξάρι της σημερινής ημέρας .Οι συνοδοιπόροι του πάθους του Χριστού μας, καλούμεθα αυτή την ιερή ημέρα να τιμήσουμε την έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια της πρώην πόρνης γυναικός, η οποία έγινε συνώνυμη με τη συντριβή και την αλλαγή ζωής.
Σύμφωνα με τον ιερό Ευαγγελιστή ο Ιησούς προσκλήθηκε σε δείπνο στο σπίτι κάποιου Σίμωνος, ο οποίος άνηκε στη τάξη των Φαρισαίων. Κάποια γυναίκα, αμαρτωλή, όταν έμαθε ότι ο Κύριος ήλθε στη Πόλη, ζήτησε να μάθει σε πιο σπίτι έχει καταλύσει. Πήγε λοιπόν εκεί, προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω Του, γονάτισε και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται γοερά.
Άνοιξε αμέσως το δοχείο και άρχισε να ρίχνει απλόχερα το μύρο και να πλένει με αυτό τα πόδια του Ιησού. Μαζί με το πολύτιμο μύρο έσμιγε και τα καυτά δακρυά της, τα οποία έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της. Η γυναίκα αυτή ήταν διαβόητη για την αμαρτωλότητά της. Οι υποκριτές συντοπίτες της, την ήθελαν πόρνη. Στη κοινωνική και θρησκευτική ζωή της πόλεως δεν είχε θέση -ήταν το μίασμα- την οποία έπρεπε να αποφεύγουν.
Το σώμα της αμαρτωλής αυτής γυναίκας είχε παραδοθεί εξ’ ολοκλήρου στο βόρβορο της αμαρτίας και της διαφθοράς. Όμως μέσα στα κατάβαθα της ψυχής της σιγόκαιγε αμυδρή φλόγα λυτρώσεως. Ο ψυχικός της κόσμος δεν είχε διαφθαρεί ολοκληρωτικά. Η παρουσία του Σωτήρα Χριστού στη πόλη εκείνη λειτούργησε στη καρδιά της, ως ισχυρότατος άνεμος, ο οποίος θέριεψε την αδύναμη φλόγα λυτρώσεως και την έκανε πυρακτωμένο καμίνι, ασυγκράτητη ορμή για μετάνοια και σωτηρία και γι’ αυτό έτρεξε κοντά Του με τον χαρακτηριστικό αυτό τρόπο.
Ο Χριστός εγκαινίασε μια νέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, εντελώς διάφορη από εκείνη της Ιουδαϊκής κοινωνίας. Δεν είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος μιασμένος από τη φύση του, αλλά ένας πνευματικά ασθενής, ο οποίος χρειάζεται βοήθεια. Έθεσε ως αντίδοτο της πνευματικής ασθένειας τη μετάνοια, η οποία είναι ο ισχυρότατος εκείνος μοχλός, ο οποίος γκρεμίζει το οικοδόμημα της αμαρτίας και αναγεννά τον άνθρωπο.
Η αφιέρωση της ημέρας αυτής, στη μακαρία πρώην πόρνη γυναίκα, έγινε σκόπιμα από τους Αγίους Πατέρες. Η μορφή της προβάλλει ως φωτεινό ορόσημο καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος, για να δείξει και σε ‘μας, πως αν δεν συντριβούμε σαν εκείνη και δεν δείξουμε έμπρακτη μετάνοια, δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο Πάθος και την Ανάσταση.
Η Αγία μας Εκκλησία θέσπισε τη μετάνοια, ως ύψιστη δωρεά η οποία ανανεώνει την ουρανοδρόμο πορεία μας προς το Χριστό και τη τελείωσή μας. Καλός Χριστιανός δεν είναι εκείνος, ο οποίος γεμάτος κομπασμό και εγωιστική αυτάρκεια, ισχυρίζεται ότι έφτασε σε επίπεδο αγιότητας και δεν χρειάζεται πια άλλο αγώνα, αλλά ο διατελών σε διαρκή μετάνοια. Έτσι ο δρόμος του Θείου Πάθους δείχνει και το δικό μας δρόμο, ο οποίος θα μας οδηγήσει στην έν Χριστώ απολύτρωση και στην αιώνια ζωή.
